قورباغه‌ها و وزغها هر ساله به محل تولید مثل (محل تولد) خود بازمی‌گردند. عموماً نرها زودتر از ماده‌ها به آبگیرها می‌رسند و محدوده جفت‌گیری خود را مشخص کرده و گودال عمیقی را حفر می‌کنند. هنگامی که ماده‌ها به محل می‌رسند، نرها به‌وسیله شعرخوانی و آوازهای مخصوص آن‌ها را به درون آبگیر دعوت می‌کنند. در صورتی که ماده‌ها به آواز نرها جواب بدهند، نرها به‌وسیله پاهای جلویی آن‌ها را می‌گیرند. وقتی ماده‌ها تخم‌ریزی می‌کنند، نرها به‌وسیله اسپرم‌های درجه یک تخمک‌ها را بارور می‌کنند.[۸][۹] تقریباً در تمام قورباغه‌ها، عمل بارور کردن تخم به جای داخل بدن، در خارج از بدن قورباغه ماده رخ می‌دهد. قورباغهٔ ماده تخم‌های خود را آزاد می‌کند و قورباغه نر اسپرم خود را در همان لحظه آزاد می‌کند. برای این که مطمئن شوند که اسپرم‌ها به تخم‌ها می‌رسد، قورباغه نر و ماده در حالتی شبیه به تولیدمثل قرار می‌گیرند که آن را آغوش‌گیری (amplexus) می‌نامند که این نام لاتین واژهٔ embrace به معنای در آغوش گرفت است. قورباغه نر بر پشت قورباغه ماده سوار می‌شود و پاهای خود را دور ماده قلاب می‌کند. قورباغه‌ها می‌توانند ساعت‌ها یا حتی چند روز در حالت آمپلکسوس بمانند تا ماده تخم‌های خود را چه کم به تعداد یکی یا زیاد به تعداد صدها تخم، آزاد کند. قورباغه درختی یا داروک بعضی از قورباغه‌های مناطق گرم با زندگی روی درختان و بوته‌ها و دکل‌های برق سازگاری پیدا کرده‌اند. بعضی از گونه‌ها هرگز درختان را ترک نمی‌کنند و حتی روی درختان، تولید مثل می‌کنند و اگر حتی برای چند ثانیه از درخت جدا شوند بلافاصله می‌میرند. بیشتر داروک‌ها دارای انگشتان بلند و دست و پا هستند که روی آن‌ها صفحه‌های چسبناکی برای گرفتن شاخه‌ها و برگ‌های نرم وجود دارد. بعضی از داروکها با استفاده از انگشتان پرده‌دارشان که به عنوان بال پرواز به کار می‌برند، از این درخت به آن درخت می‌پرند. این قورباغه درختی جنگل‌های بارانی آمریکای مرکزی، یک قورباغه پرنده‌است که از این درخت می‌پرد. او در حالی که روی شاخه‌ها راه می‌رود، حشرات را شکار می‌کند.